19/6
vandaag kreeg ik een laptop cadeau en kan ik starten met dagboeken. na 3 weken eenzame opsluiting in het ziekenhuis, is een kijkje op de wereld via internet een verademing.
het weekend van 10 mei (moederdag) fietsten we met 5 vriendinnen in limburg. nu weet ik dat toen het eerste teken van mijn ziekte naar boven kwam. op zaterdagavond in de pizeria kreeg ik geen hap door mijn keel. de vriendinnen stopten me in bed en gingen zelf nog stappen in maastricht.
het weekend van 10 mei (moederdag) fietsten we met 5 vriendinnen in limburg. nu weet ik dat toen het eerste teken van mijn ziekte naar boven kwam. op zaterdagavond in de pizeria kreeg ik geen hap door mijn keel. de vriendinnen stopten me in bed en gingen zelf nog stappen in maastricht.
ondertussen ben ik echt ziek en heb ik, vast, noch vloeibaar, binnengehouden sinds 17 mei.
op 3 juni werd ik voor de 2de keer opgenomen en verblijf ik noodgedwongen op een spartaans kleine 2-persoonskamer. de kamergenoten zorgen natuurlijk ook voor de nodige ambiance.
de eerste, een dikke 77-jarige uit deinze, heeft een darmprobleem: 'aardbeien', denkt ze. voor het onderzoek moet de darm leeg en mag ik meegenieten van gekreun en gespetter op de wc. dat de dame een bruine afdruk van haar poep achterlaat op de wc-bril, vind ik er net iets over.
als tweede brengen ze, midden in de nacht, 'de dochter van' bruggeman-gist binnen, na onverantwoord rijgedrag door een hypo. de stoere verhalen van een rijkeluisdochter zijn niet na te vertellen.
nummer drie, een vriendelijke verpleegster voor een 3-daagse kuur tegen migraine. een babbelwater, ook tegen de verpleegsters. en ik vermoed dat ze net op tijd naar huis kon, net voor ze hier de bevelen uitdeelde.
nu deel ik de kamer met een lieve dame uit ertvelde. ik was er bij als ze haar meldden dat ze voor de derde keer een gezwel heeft. ze wordt elke dag zieker, zwakker door de zona en een slechte reactie op de medicatie. zij mocht mijn verdict (maagkanker) ook aanhoren. we voelen ons verbonden.
